بعضی وقت ها، خیلی ساده از خیلی چیزهایی که اطراف ماست میگذریم، حداقل برای من که اینجور بوده، این چیز ِ ساده میتواند به سادگی یک بریدگی از یک جاده روتین روزانه باشد، بریدگی ساده ای که روزی دوبار از کنار آن رد میشدم و آن را به راحتی نادیده میگرفتم.
امروز وارد یکی از این بریدگی ها شدم و بهشت رامیان را برای بار دوم دیدم، آخرین بار حدود پنج سال پیش بود که با بک اردو به رامیان رفته بودم، این بار اما با سری قبل فرق داشت، فرقش در تنهایی سفر کردن به آنجا بود. با اینکه تعریض ِ جاده، کمی توی ذوق میزد، اما از پرواز قاصدک ها در کنار جاده نمیشد گذشت، منظره ای فوق العاده را ایجاد کرده بودند.
داشتم با خودم فکر میکردم چقدر از این بریدگی ها در زندگیمان بوده و ما وارد آن نشدیم، بریدگی های کوچکی که بعد از ورود به آن زیبایی میبینی و از دیدنش لذت میبری.